انواع نهال شلیل بومی مناطق معتدل گرم چین بوده و میوه‌های هسته‌دار حاصل می‌کند. شلیل(Nectarine) نوعی هلو با ژن‌های مغلوب می‌باشد که منجر به تولید میوه‌های بدون کرک می‌گردد. اغلب ارقام شلیل که امروزه کشت و کار می‌شوند برعکس ارقام سیب و گلابی، در اثر برنامه‌های اصلاح نژاد حاصل شده‌اند. شاخه‌های درخت شلیل را می‌توان به سه گروه ساده، مرکب و کاذب(Chiffon) تقسیم نمود. شاخه‌های ساده فقط حاوی جوانه‌های رویشی می‌باشند. شاخه‌های مرکب شلیل دارای جوانه‌های رویشی و زایشی بوده و شاخه‌های کاذب به غیر از نوک شاخه که جوانه رویشی قرار دارد، بقیه جوانه‌ها در طول شاخه از نوع جوانه‌های بارور می‌باشند. شاخه‌های مرکب هلو احتمال دارد در هر گروه یک جوانه داشته باشند که قسمتی از این جوانه‌ها رویشی و قسمتی دیگر زایشی (بارور) هستند. نوع دیگر شاخه‌های مرکب در روی هر گره حاوی دو جوانه بوده که احتمال دارد هر دو جوانه زایشی و یا یکی از آنها زایشی و دیگری جوانه رویشی باشد. بالاخره نوع سوم شاخه‌های مرکب حاوی سه جوانه بوده معمولاً جوانه‌های کناری هر گره، زایشی و جوانه وسطی رویشی می‌باشد. جوانه‌های بارور شلیل از نوع جوانه‌های ساده بوده و در جانب شاخه‌های یک‌ساله حاصل می‌شوند.
در اوایل بهار گل‌های شلیل قبل از برگ‌ها ظاهر می‌شوند. اکثر ارقام هلو خودبارور می‌باشند و گرده‌افشانی قبل از باز شدن غنچه گل انجام می‌گیرد و این پدیده را گرده‌افشانی در حالت غنچه(Cleistogamy) می‌نامند. درختان شلیل در عرض ۳-۲ سال به دوره باروری می‌رسند و دوره اقتصادی آنها در حدود ۱۰ سال می باشد. میوه‌های شلیل بدون کرک بوده و نسبت به ارقام مختلف شلیل دارای گوشت قرمز، زرد و سفید می‌باشند. برخی از ارقام شلیل دارای میوه‌های هسته جدا(Free stone) بوده و گوشت میوه به راحتی از هسته جدا می‌شود و این نوع ارقام به دلیل گوشت نرم و پر آب به مصرف تازه‌خوری می‌رسند. اما برخی دیگر میوه‌های هسته‌چسبان(Cling stone) دارند و برای تهیه کمپوت مناسب می‌باشند. درختان هلو در شرایط آب و هوایی با تابستان‌های گرم و زمستان‌هایی که فاقد یخبندان می‌باشند، رشد مناسبی دارند. مقاومت هلو به سرما تا ۲۰- درجه سانتی‌گراد بوده و ریشه‌های آن سرمای ۱۰- درجه سانتی‌گراد را تحمل می‌کنند. هلو به سرماهای دیررس بهاره حساس بوده و به گل‌های آن در ۳- درجه سانتی‌گراد آسیب می‌رسد. نیاز سرمایی جوانه‌های هلو برای اتمام استراحت، نسبت به ارقام مختلف هلو، در حدود ۱۰۰۰-۴۰۰ ساعت زیر ۷ درجه سانتی‌گراد می‌باشد.
خاک‌های سنگین و مرطوب برای کشت شلیل مناسب نبوده و طالب خاک‌های زهکشی شده با بافت لومی‌شنی و شنی‌لومی به عمق ۵/۱-۱ متر می‌باشد. نیاز آبی شلیل نسبت به دیگر میوه‌های هسته‌دار بیشتر بوده و در اواخر دوره رشد میوه، این نیاز افزایش می‌یابد. هدایت و تربیت نهال‌های جوان هلو به روش جامی می‌باشد. درختان شلیل در پنج سال اول باروری، به اندازه کافی محصول حاصل می‌کنند و در سال‌های پربار نیاز به تُنک‌کردن گل دارند. اما هنگامی که رشد شاخه‌های یک‌ساله کمتر از ۳۰ سانتی‌متر باشد، نیاز به هرس شدید می‌باشد. برای این منظور ۵۰ درصد از شاخه‌های اضافی حذف شده و شاخه‌های باقی‌مانده از روی ۲۵-۲۰ سانتی‌متر هرس می‌شوند. برای تکثیر شلیل از پایه‌های مختلف در شرایط متفاوت اقلیمی و خاک استفاده می‌شود. پایه‌های بذری شلیل در زمین‌های زهکشی شده مناسب هستند. در زمین‌های آهکی و خشک و یا سنگلاخ از پایه‌های بادام استفاده می‌شود. فاصله کشت درختان میوه بر روی پایه‌های بذری بین ۵ الی ۶ متر می‌باشد. در خاک‌های سنگین پایه‌های گوجه یا آلو مناسب می‌باشند. در زمین‌های آلوده به نماتد از پایه‌های شلیل استفاده می‌شود. این پایه‌ها به شرایط غرقاب متوسط مقاوم هستند. پایه GF677 که هیبرید بادام و هلو است مقاوم به کلروز بوده و در خاک‌های آهکی مناسب می‌باشد. پایه میسوری(Missory) برای پاکوتاه‌ کردن شلیل به کار می‌رود. از ارقام تجاری شلیل که در ایران پرورش داده می‌شوند می‌توان به شبرنگ(Elberata)، شمس، شلیل مغان، شلیل انجیری و شلیل رفعتی اشاره نمود.