ارقام نهال پسته از تیره سماق (Anacardiaceae) بوده و گیاه دو پایه می باشد. در احداث باغات پسته باید به نسبت 6 الی 10 درصد از پایه های نر برای گرده افشانی پایه های ماده استفاده نمود و گرده افشانی توسط باد انجام می گیرد. پسته معمولی از ارقام تجاری می باشد که در ایران پرورش داده می شود. از گونه های دیگر پسته می توان به بنه یا چاتلانقوش (p.mutica) که در تهیه تربانتین نیز مورد استفاده قرار می گیرد و پسته خنجک (p.khinjuk) که به عنوان پایه مورد استفاده قرار می گیرد، اشاره نمود. گل های نر وسط کاسبرگ ها قرار می گیرند و حاوی 6-5 عدد پرچم و گل های ماده نیز وسط کاسبرگ ها قرار دارند و حاوی کلاله پهن و سبز رنگ و خامه کوتاه می باشند. گل های نر و ماده پسته که بر روی پایه های جداگانه تشکیل می شوند، در اوایل بهار قبل از برگ ها ظاهر می شوند. گل های نر و ماده روی گل آذین خوشه ای تشکیل می شوند. جوانه ای گل در جانب شاخه های یک ساله حاصل می شوند. خوشه های نر متراکم و کشیده و خوشه های ماده با تراکم کم و شکل پهن دارند. پسته نیز همانند گردو و فندق دارای میوه فندقه از نوع ناشکوفا می باشد و فرابر میوه سفت و سخت گردیده توسط پوست کرمی رنگ که منشاء برگ دارد پوشش داده می شود. برگ های درخت پسته مرکب بوده و دارای 7-5 برگچه می باشند. پسته از درختان میوه ای است که تناوب باروری دارد. در سال های پر محصول گل های تمایز یافته پسته که روی شاخه های سال جاری حاصل شده اند در تابستان می ریزند به طوری که فقط 7- 5 درصد از گل ها باقی می مانند. ریزش جوانه های گل به دلیل رقابت با میوه های در حال رشد برای دریافت مواد غذایی می باشد. در ضمن پایه های نر نیز سال آور بوده در یک سال گل بیشتر و در سال دیگر گل کمتر تولید می کنند.
عقیده بر این است که در اوایل بهار شاخه های پسته شروع به رشد می نمایند و روی آنها جوانه های گل تشکیل می شود. اما اگر روی قسمتی از شاخه که قبلاً تشکیل شده است (چوب دو ساله) میوه حاصل شود، باعث ریزش جوانه های گل تشکیل شده بر روی شاخه های سال جاری می گردد. رشد و نمو جوانه های گل بعد از این که کاسبرگ هاو گل آذین خوشه ای تشکیل گردید، به مدت سه ماه متوقف میگردد. در این فاصله که دانه داخل میوه به سرعت رشد می نماید در اثر جذب مواد غذایی بیشتر، موجب ریزش جوانه های گل می گردد. پاشیدن اکسین بر روی شاخه های یک ساله و یا پوست برداری از پایین شاخه سال جاری که جوانه های گل بر روی آن تشکیل شده است، موجب کاهش ریزش جوانه های گل می گردد. در ضمن، نتایج تحقیقات نشان می دهد که علاوه بر رقابت بین میوه ی در حال رشد و جوانه های گل در سال های پر محصول، در ضمن سنتز آبسیسیک اسید نیز ریزش گل را تشدید می کندو مشکل دیگر در درختان پسته، پوکی دانه است که به دلیل عدم تلقیح گل های ماده می باشد. در ضمن کمبود آب قبل از برداشت میوه نیز موجب پوکی و توقف رشد مغز میوه (kernel) می گردد.
انواع نهال پسته از درختان میوه مناطق معتدل گرم بوده و سرماهای شدید زمستان را تحمل نمی کند این درخت در برابر سرمای ملایم زمستان و تابستان های گرم مقاوم است. در زمستان سرمای 20- درجه سانتی گراد و در تابستان گرمای 40 درجه سانتی گراد را تحمل می کندو مناسب ترین خاک برای پرورش پسته، خاک های لومی شنی می باشد و این گیاه دارای ریشه های عمیق بوده و برای پرورش مناسب آن خاک های عمیق و نفوذپذیر مناسب می باشد. درخت پسته در برابر کم آبی و شوری خاک مقاوم است. رطوبت زیاد هوا برای پسته مناسب نبوده و رطوبت زیاد خاک موجب پوسیدگی طوقه ناشی از قارچ فیتوفترا می شود. درخت پسته به شکل جامی و یا شلجمی تربیت و هدایت می شود. باروری پسته بعد از 8-5 سال آغاز می شود و گیاه در 15 سالگی حداکثر محصول را تولید می کند و تا 300 سال می تواند عمر کند. هر درخت بالغ پسته در حدود 200-70 کیلوگرم محصول حاصل می کند که معادل 70-25 کیلوگرم پسته خشک می باشد. فاصله کشت مناسب پسته 8-6 متر می باشد. هرس درختان پسته شامل حذف شاخه های خشک می باشد. ازدیاد پسته از طریق پیوند شکمی معکوس و یا پیوند لوله ای بر روی پایه های بذری انجام می گیرد. پایه های بذری پسته نسبت به میزان رشد آنها در 1 الی 3 سالگی پیوند زده می شوند. معمولا از پسته بادامی به عنوان پایه استفاده می گردد و ارقام اوحدی و فندقی روی آن پیوند زده می شوند. بذر های پسته که به عنوان پایه از آنها استفاده می شود، در محل اصلی کشت می گردند و هنگامی که قطر نهال های بذری به اندازه کافی برسد ، عمل پیوند در بهار انجام می گیرد. ریشه های نهال پسته قدرت کافی برای تولید ریشه های فرعی نداشته و هنگام انتقال به محل اصلی در صورت اسیب دیدن ریشه اصلی ، نهال از بین می رود. میوه های پسته از لحاظ شکل به دو گروه عمده بادامی که شکل کشیده دارند و ارقام فندقی که گرد می باشند، تقسیم می شوند. از ارقام معمول پسته که در ایران پرورش داده می شوند می توان به اوحدی ، امیری ، اکبری، حسنی، رفسنجانی، دشتی و کله قوچی اشاره کرد.