این گیاه از تیره انگور (Vitaceae) بوده و جنس ویتیس (Vitis) دارای دو جنس زیر جنس موسکادینیا (Muscadinia) و ائوویتیس (Euvitis) می باشد. گونه های مربوط به زیر جنس ائوویتیس شامل منشاء آسیایی ( V. amrensis) ، منشاء آسیا – اروپا (V.viniferaL.) و منشاء امریکایی (V. Labrusca , V. berlandieri , V. riparia , V. solanis) می باشد.
انواع نهال انگور ویتیس وینیفرا به صورت تجاری پرورش داده می شود و زیر گونه مهم ان ویتیس ساتیوا (V. sativa) می باشد که میوه های ارقام مختلف این ریز گونه قابل خوراک است. جوانه های باروز انگور از نوع جوانه های مرکب (Compound buds) بوده و هنگام بیدار شدن ابتدا یک شاخه حاصل شده و روی آن بین 1الی 4 خوشه ظاهر می شود. اکثر ارقام انگور گل های کامل و دو جنسی دارند اما برخی از آنها همچون V. rotundifolia دو پایه می باشند. محل استقرار جوانه های بارور در جانب شاخه های یک ساله بوده و تراکم جوانه های بارور بر روی شاخه سک ساله انگور ، به ارقام مختلف آن بستگی دارد. معمولا در ارقام دانه دار، تراکم جوانه های بارور در قسمت پایین شاخه و در ارقام بیدانه مثل انگور سفید بیدانه ، تراکم جوانه های بارور بین گروه های چهارم تا دوازدهم بیشتر می باشد. در طول شاخه های یک ساله ، روس هر گره دو جوانه وجود دارد که یکی از آنها بدون نیاز سرمایی در فصل رشد سال جاری بیدار شده و شاخه های جانبی را حاصل می کند و جوانه دیگر که جوانه اصلی نام دارد بعد از گذراندن یک دوره سرما در سال آتی فعال می شود.
روی هر گره شاخه یک ساله علاوه بر جوانه ها ، خوشه (Cluster) و یا پیچک (Tendril) و برگ ها قرار می گیرند.
پیچک ها که از لحاظ زیست شناسی تشابه عضوی (Analog) با خوشه ها دارند ، بر روی شاخه یک ساله بعد از اتمام گره های مربوط به خوشه ، روی گره های تولید کننده پیچک قرار می گیرند. خوشه ها و پیچک ها در روی هر گره و در مقابل برگ ها قرار می گیرند. طرز قرار گرفتن خوشه ها و یا پیچک ها در ارقام انگور اروپایی دو در میان بوده به طوری که دو گره متوالی حاوی خوشه یا پیچک می باشند. برگ های انگور پهن با رگبندی پنجه ای و حاوی پنج لوب بوده و در برخی از ارقام انگور لوب ها کاملا مشخص می باشد.
زمان تمایز گل ، اوایل تیرماه بوده و معمولا همزمان با گلدهی فصل جاری می باشد. هنگامی که میانگین دما در اوایل بهار به 10 درجه سانتی گراد برسد، جوانه های انگور بیدار می شوند که معمولا مطابق با نیمه دوم اردیبهشت ماه می باشد. خوشه های گل (Inflorescences) در اوایل خرداد ظاهر شده و گل ها در نیمه اول تیر ماه و حدود 5/1 الی 2 ماه بعد از بیدار شدن جوانه ها ، باز می شوند. مدت گلدهی در انگور 10-8 روز می باشد . هر گل انگور شامل 5 کاسبرگ ، 5 گلبرگ ، 5پرچم و یک مادگی با 3-2 عدد برچه (Carpel) می باشد. گلبرگ ها به رنگ سبز بوده و از بالا به هم چسبیده و به صورت کلاهک (Calyptera) از گل جدا می شوند. داخل هر برچه دو عدد تخمک وجود دارد و در صورت تلقیح کامل 6-4 عدد بذر در داخل هر میوه حاصل می شود. گل های انگور روی گل آذین خوشه ای مرکب تشکیل می شوند. میوه های انگور از نوع سته حقیقی بوده و بستگی به شرایط اقلیمی منطقه و نوع رقم انگور در اواخر تابستان تا اوایل پاییز می رسند. در حدود 300 رقم انگور در ایران وجود دارد و برخی از ارقام تجاری آن شامل انگور سفید بیدانه ، انگور قرمز بیدانه، صاحبی، ریش بابا، یاقوتی، حسینی، عسگری، فخری، شیرازی و خلیلی می باشد.
نیاز سرمایی جوانه های انگور در حدود 350-100 ساعت زیر 7 درجه سانتی گراد می باشد. انگور از درختان میوه مناطق معتدل بشمار می آید و به سرمای شدید زمستان حساس بوده و به طور متوسط سرمای 18- درجه سانتی گراد را تحمل می کند. این گیاه به تابستان های گرم و زمستان های ملایم نیاز دارد. انگور مقاوم به خشکی، نیمه مقاوم به شوری خاک و مقاوم به خاک های آهکی بوده و در مناطقی که میزان بارندگی بیشتر از 300 میلی متر باشد ، می توان به صورت دیم پرورش داد و در مناطق کم باران در طی فصل رشد 4-3 نوبت آبیاری می شود. خاک های سبک با بافت لومی شنی برای پرورش انگور مناسب می باشد. ازیاد انگور توسط قلمه های خشبی که در اواخر پاییز و یا اواسط هار تهیه می شوند، انجام می گیرد. اکثر قلمه های انگور به راحتی ریشه حاصل می کنند اما برخی از ارقام انگور همچون ویتیس برلاندیری (V. berlandieri) سخت ریشه زا هستند. در کشور های اروپا و امریکا به علت وجود شته فیلوکسرا(Phylloxera) که ارقام اروپایی به آن حساس می باشند و در ریشه گال ایجاد می کند ، از پایه های ارقام انگور امریکایی استفاده می شود و برای این منظور از طریق پیوند نیمانیم و یا پیوند روی میزی (Bench grafting) توسط پیوند ، ارقام انگور مورد نظر تکثیر داده می شوند. در مناطقی که زمستان های سرد و یخبندان های شدید دارند ، بوته های انگور به روش خوابیده یا خزنده که یک روش سنتی می باشد ، هدایت و تربیت می گردند. اما در مناطق که زمستان های ملایم دارند می توان بوته های انگور را به صورت داربستی و با روش های مختلف هدایتی از جمله روش کوردون، پاچراغی ، چتری و سیلوز پرورش داد. فاصله کشت بوته ها در روش خوابیده 3 متر و در روش داربستی در حدود 5/2 متر می باشد. شاخه های یک ساله انگور همه ساله نیاز به هرس دارند و شدت هرس با توجه به قدرت رشد بوته ها و نوع رقم انگور به صورت هرس کوتاه از روی 3-2 جوانه ، هرس متوسط از روی 5-4 جوانه و هرس طویل از روی 12-8 جوانه انجام می گیرد. هرس مخلوط یا گیو در بوته های انگور که به روش پاچراغی با شاخه طویل هدایت شده باشند، انجام می گیرد. در این روش یک شاخه طویل و یک شاخه کوتاه در روی هر بازوی فرعی ، باقی گذاشته می شود. هرس کوتاه در بوته های ضعیف که باروری کمتر دارند، انجام میگیرد. دیر هرس کردن انگور موجب بروز اشک مو (Weeping) یا گریه مو می گردد. زیرا در اوایل بهار هنگامی که دمای خاک به 10 درجه سانتی گراد می رسد، ریشه مو شروع به جذب آب و مواد معدنی کرده و دیر هرس کردن موجب ترشح شیره خام از محل برش شاخه می شود. در طی فصل رشد ، برای افزایش کمیت و کیفیت محصول ، در بوته های ارقام نهال انگور انگور هرس سبز انجام داده می شود. برای این منظور عملیاتی همچون حذف تعدادی از برگ ها ( معمولا 20 درصد از برگ ها )، نوک برداری یا پانسمان ، حلقه برداری در پایین شاخه های یک ساله ، تنک کردن خوشه ها و حذف شاخه های فرعی انجام می گیرد. معمولا برای رشد کامل هر خوشه انگور به 26-22 عدد برگ نیاز می باشد و بوته هایی که به صورت خوابیده پرورش داده می شوند در اثر عدم رسیدن نور کافی و تهویه ناقص، خوشه ها به طور کامل نمی رسند و وجود رطوبت نسبی بالا در داخل بوته سبب رشد امراض قارچی بویژه سفیدک می گردد. معمولا حذف 20 درصد از برگ های اضافی برای هر بوته مناسب است. حلقه برداری در پایین شاخه های یک ساله موجب کاهش ریزش گل ها ، افزایش اندازه حبه ها و زودرس شدن محصول می گردد. برای کاهش ریزش گل ها معمولا عمل حلقه برداری یک هفته قبل از گلدهی و برای افزایش حجم یا اندازه حبه ها بویژه در ارقام بیدانه عمل حلقه برداری ، کمی پس از ریزش طبیعی کل ها انجام می گیرد.