ارقام نهال گیلاس وارقام نهال آلبالو نیز از تیره گلسرخیان بشمار می آیند و بومی مناطق جنوب شرقی اروپا و آسیای غربی می باشند. گیلاس احتمالاً از منطقه ای بین دریای سیاه و دریای خزر منشاء گرفته است. برخی از ارقام گیلاس خودناسازگار و دگرناسازگار هستند و نیاز به ارقام گرده دهنده، دارند. برای این منظور از ارقام گرده دهنده به نسبت 1 به 9 و حتی نصف به نصف استفاده می شود. اما ارقام مختلف آلبالو خودبارور بوده و نیاز به ارقام گرده دهنده ندارند. جوانه های بارور گیلاس اکثراً در جانب سیخک ها حاصل می شوند. زمان تمایز گل ها بعد از برداشت محصول در تیر ماه می باشد و گل ها به صورت دستجاب 2 الی 4 تایی ظاهر می شوند. گیلس نیز همانند هلو و گوجه دارای شاخه های کاذب (chiffon) می باشد که هنگام هرس باید حذف شوند. زیرا شاخه های کاذب یا شیفون فقط حاوی جوانه های زایشی بوده و در نوک شاخه جوانه رویشی دارند. جوانه های بارور آلبالو نیز در جانب سیخک ها و شاخه های یک ساله حاصل می شوند. گیلاس به پوسیدگی قهوه ای حساس می باشد. برای رشد مطلوب گیلاس، مناطقی که دارای باران های زمستانه کافی و تابستان های خشک و خنک هستند، مناسب می باشد. محصول گیلاس زودتر از آلبالو و دیگر میوه های هسته دار می رسد. گیلاس گوشت سفت در مقابل ترکیدگی ناشی از باران (rain cracking) مقاوم تر از ارقام گوشت نرم می باشد. انتخاب مناطقی که دارای تابستان های خشک می باشند، برای جلوگیری از ترکیدگی میوه اهمیت دارد. درجه حرارت های بیش از حد، در مرحله گل انگیزی (flower induction) موجب تشکیل میوه های دو قلوی چسبیده به هم در گیلاس می شود. گیلاس و آلبالو از درختان میوه مناطق معتدل سرد به شمار می آیند.
مقاومت جوانه های گیلاس به سرما بیشتر از هلو و کمتر از گلابی و آلو بوده و تا دمای 25- درجه سانتی گراد را تحمل می کنند اما مقاومت جوانه های آلبالو بیشتر از گیلاس بوده و به اندازه مقاومت جوانه های سیب می باشد. نیاز سرمایی جوانه های گیلاس در حدود 1200-500 ساعت و نیاز سرمایی جوانه های آلبالو 1300-600 ساعت زیر 7 درجه سانتی گراد می باشد. گیلاس همانند درختان میوه هسته دار، ریشه های سطحی تولید می کند و عمق خاک برای رشد مطلوب 5/1-1 متر بوده و خاک های لومی شنی و برای آلبالو خاک های لومی رسی مناسب است. فاصله کشت درختان گیلاس بر روی پایه های بذری گیلاس که رشد قوی دارند در حدود 8-7 متر بر روی پایه های ضعیف 5-4 متر می باشد. فرم شلجمی برای کنترل رشد طولی تاج درختان گیلاس مناسب بوده و برای درختان آلبالو فرم جامی مناسب است. در درختان بارور گیلاس حذف شاخه هایی که موجب افزایش رشد طولی تاج درخت می شوند ضروری می باشد. در درختان آلبالو برای توازن برگ و میوه، شاخه های باریک حذف شده و بقیه شاخه ها نیز از ارتفاع 30-20 سانتی متری هرس می شوند. از ارقام تجاری گیلاس که در ایران پرورش داده می شوند می توان به گیلاس های سیاه، گیلاس های صورتی و گیلاس شبستر اشاره نمود. برای تکثیر آلبالو از روش پیوند بر روی پایه های بذری آلبالو استفاده می شود. در خاک های شنی لومی، پایه های بذری گیلاس برای احداث باغات گیلاس مناسب می باشد. از پایه های آلبالوی تلخ یا محلب در خاک های خشک و آهکی استفاده می شود و در ضمن پایه های فوق نیمه پاکوتاه می باشند. پایه های آلبالو کمتر مورد استفاده گیلاس قرار می گیرند. این پایه ها در خاک های مرطوب و سنگین مناسب هستند. پایه F12/1 و مازارد به طریقه خوابانیدن شاخه قابل تکثیر می باشند و با تمامی ارقام گیلاس و آلبالو سازگار هستند و در ضمن موجب پاکوتاهی درخت می شوند. پایه Colt نیز پاکوتاه بوده و برای گیلاس مورد استفاده قرار می گیرد اما دوره فصل رشد طولانی دارد.